Μια πρωτόγνωρη καλημέρα
του ευχήθηκε η φύση
Οι ήχοι της ηρεμίας
κατώφλι νέου ξεκινήματος

Ευωδιές ανάστατες
ενσυναίσθητη παραζάλη οι εκπνοές
στον νοτισμένο από αρώματα αιθέρα

Το ξύλο που ακτινοβολεί
ουσία προσωπικότητας
αντίληψη επάρκειας να σε στυλώσει
στην ψυχή του σήμερα
κι αυτό το μπόλιασμα να γίνει
αγνάντεμα μέλλοντος άγιας αναγέννησης

Ερύθημα παιδικής αθωότητας
που αγνοεί τον ξεπεσμό
Όστρακο βούλησης να σφαλίσει τη χαρά

Ζωή χωρίς συναίσθηση ενοχής
σ’ αυτό το μονοπάτι της ελπίδας
βηματισμός με την ειρήνη στην καρδιά

Στης επικράτειάς του
τη λυτρωμένη άνοιξη
ν’ ανθίζουν πάντα οι μυγδαλιές

* * * * * * * *

Αηδόνια σίγησαν στον ήλιο
κι αναστήθηκαν αναριγώντας
οι χορδές της σιωπής -στ’ άκουσμα
του χαρίσματος— παλλόμενες