Τόσος καιρός
κι όμως δεν έχει έρθει
μέρα που να μη
σε σκεφτώ
κι άλλες φορές ξεχνιέμαι
κι όταν κοιτάζω
απ’ το παράθυρο
νομίζω πως βλέπω
ένα πρόσωπο
στο δρόμο, γνώριμο
κι είμαι έτοιμη να φωνάξω,
Μπαμπά.
Κάθε που μπαίνει ο Φλεβάρης,
μεγαλώνει μια περίεργη
θλίψη, σαν σκιά,
μέσα μου,
σαν το φεγγάρι
που στρογγυλεύει απόψε,
στον αττικό ουρανό.
Γίνομαι παιδί και περιμένω
τη σοκολάτα Melo,
που θα μου φέρεις,
ξημερώνει Καθαροδευτέρα
και μου φτιάχνεις
το χαρταετό,
γυρίζεις απ΄την επιστράτευση
και μου αγοράζεις ποδήλατο,
στον πρώτο διορισμό
σαλπάρεις μαζί μου
για Κυκλάδες.
Και τώρα η ψυχή σου
κάπου ξαποσταίνει;
Χαμογελάει
με τις χαρές μας;
Δακρύζει
στις πίκρες μας;
Δεν ξέρω,
μα τούτο το Σάββατο,
κάπου τριγύρω
θα είσαι,
αγγίζοντας άλλοτε
το χέρι μας
κι άλλοτε τα υγρά
μάγουλά μας.