α

Στο κόκκινο χρυσώνεται
κρατώντας μια διάφανη σφαίρα ευχών
ψυχή απεγνωσμένη

στο κόκκινο στροβιλίζεται
τα μυστικά της σφαίρας περιστρέφει
μάγισσα του χρόνου

δίνη μανίας συγκλονίζει το δωμάτιο
η πράσινη σκιά
η φτερούγα της ανέγνωρης δικαιοσύνης

γυρεύεις να ακινητοποιήσεις την κίνηση
να μη σε πάρει μαζί της
μην ανταμώσεις το συνοδοιπόρο
–τη σκιά της σκιάς σου–
εντός σου ταξιδεύει
στα πιο μαγευτικά τοπία
ad libitum

β

Ο έρωτας ανταριάζει
ενδύομαι
την απουσία
το εκτυφλωτικό κόκκινο
να μη φαίνεται ότι ο άλλος λείπει

πλησιάζω το φως
επιμένω
ξωτικό του δάσους
μιας κεκοιμημένης συνείδησης
ρίχνω φωτιά
παίρνω φωτιά

ξαναγεννιέμαι
παραμονεύω
μετρώντας
ποιος θ’ αντέξει
την αβάσταχτη θερμότητα
του θαύματος
–που την ίδια στιγμή
ξορκίζω και ποθώ–
μέσα του να φωλιάσω