Έχω ριζώσει πια εδώ
Τα λόγια της αγάπης να λέω από συνήθεια
Κρύβοντας το φόβο να ξεχαστώ
Δίχως κουράγιο και δύναμη
Ν’ αγγίξω αληθινά μια ψυχή

Δεσμώτης φτηνού πάθους
Που ξεπηδά απότομα
Μέσα από τις σκοτεινές σπηλιές
Κι ύστερα χάνεται στο βρωμικο φως

Γυμνός μπρος στην ανοιχτή πόρτα
Κρατάω το κλειδί στο χέρι
Κοιτώντας τους φόβους μου
Στον καθρέφτη των άλλων
Φοράω τα ρούχα μου
Κι από συνήθεια κλειδώνω
Κλειδώνω επιθυμίες κι αβάσταχτα πάθη
Στ’ όνομα του πατρός
Υιός ανάξιος – Οιδίποδας
Στις αγκαλιές τυφλωμένων γυναικών
Να κρύβομαι σε αβασάνιστες υποσχέσεις
Κι όλο να φεύγω την τελευταία στιγμή
Ως μέγας εραστής των κούφιων χρόνων
Ψάχνοντας τάχα για το τέλειο
Να προσπερνάω πληγωμένες υπάρξεις
Λυπημένος γιατί δεν μπόρεσαν
Να βρουν το κλειδί
Να ελευθερώσουν τα φυλακισμένα πουλιά
Που εγώ ο ίδιος
Έκλεισα μέσα μου