Τα βράδια με καταπίνει το κρεβάτι μου.

Μες στα μοτίβα των κουρτίνων

μεταφέρω τον θάνατο

και σκέψεις για την πρώτη ζωή,

το ρημαγμένο σπίτι

κι όσα πληγώσαμε.

Επιστρέφω ένα ένα τα δώρα

μα κομμάτι ύπνου

δεν μου χαρίζεται.

Αν έμελλε να σπαταληθώ

ας αναλάμβανα και την ευθύνη.

Γύρω στο χάραμα

σωριάζονται οι θύμησες,

καταποντίζομαι να λυτρωθώ,

να με ακούσω μια φορά

δίνω υπόσχεση…

Επαίτης γίνομαι, γιαγιά,

για ένα Σου Παράδεισο.