Η αλήθεια να λέγεται, έστω και στο τέλος.

Δεν έχει τίποτε το ηρωικό η ποίηση, δεν μπορεί να `χει
γιατί περνώντας σαν σεισμογράφος από τις καρδιές
τις καθημερινές βόλτες, το φαΐ, τη δουλειά και τον έρωτα
υποκλέπτει τα τηλεφωνήματα της ψευτιάς μας.

Κάνω ποίηση σημαίνει αφήνω κατά μέρος σύμβολα, και
ένας καθρέφτης είναι ο αναγνώστης, που με βλέπει
προχωράει πιο πέρα από τον υδράργυρο, με πολυμερίζει:
δεν γίνεται να πουλήσω φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Η αλήθεια μου λέει: δεν είσαι ο ήρωας, δεν μπόρεσες να γίνεις
δεν άλλαξε το υλικό, δεν έγινε της δράσης∙
απ’ το πρωί ως το βράδυ αποθέματα, αποσβέσεις, τόκοι, λήξεις
– τη νύχτα δε γίνεται πόλεμος μόνο με περισπωμένες.

Γιατί νύχτα τρυπώνω στην ποίηση, προσωρινή φωλιά
εκεί βγάζω τα σπασμένα της μέρας, εκεί πληρώνω
σ’ αυτήν τοποθετώ όσα κρυφά απ’ το φως θα επιθυμούσα
(κρυφά, να μην το μάθει ο τραπεζοδιευθυντής
και κόψει με μαχαίρι την προεξόφληση).

Η αλήθεια, τέλος, λέει κακά τα ψέματα κι οι ενδόμυχες προθέσεις
τούτη εδώ η ποίηση γίνεται από ένα σαρκίο
που πνίγηκε μέσα στο σύστημα πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις.