Όταν κλείνει ο κύκλος των φιλιών
Τα χείλη έχουνε κάτι από χώμα
Όσο και ν’ αντιστέκεται το σώμα
Το στόμα δεν του τάζει άλλη ηδονή

Σπασμωδικά χτυπάει ο χρόνος τα φτερά του
Δεν είναι αμάραντα

Τι κι αν έρχεται άξαφνα μια ζέστη
Ευθύς αλλάζει δρόμο σ’ αφήνει
Σ’ ένα τουρτούρισμα-ρίγος θανάτου
Σαν να μη θέλγεται πια η αμαρτία
Απ’ τη γλυκιά ματαιότητα

Ένα κλάμα αιωρείται – δεν πέφτει
Σκληραίνουν οι κόρες μες στο θολό υγρό
Από άδειες εικόνες
Γεμάτες φιλιά
Εντούτοις