Αυτές οι πέτρες που μαζευτήκαν με τα χρόνια
απ’ τους γιαλούς των νησιών της πατρίδας

τούτες οι στάμνες και τα πιάτα κι οι μορφές
απ’ τα καλοκαίρια στα μεσόγεια χωριά, τ’ ανέμελα σοκάκια

πώς να γίνουν τώρα τα δικά μας δικά μου
τα δικά μας δικά σου;
Κι ας πούμε πετυχαίνει η μοιρασιά:
Το ταξίδι του κινδύνου μας από πνιγμό
ποιος θα το πάρει;
Πώς θα μοιράσουμε εκείνο
το απομεσήμερο στην καλύβα μπροστά στη θάλασσα;
Για τις χαρές μιλάω, δέκα χρόνων
πώς θα διαιρεθούνε;