Η γυναίκα με τα μάτια στο χρώμα του κυκλάμινου
Κοσκινίζει τ'αστέρια
Μήπως της απομείνει λίγο φως,
Να το προσφέρει στον τυφλό της γωνιάς
Με τη φυσαρμόνικα,
Που παρατείνει τη ζωή μας
Όσο ένα φριχτό πεταλούδισμα στην κλειστή παλάμη.

Τη μουσική που περισσεύει, τη μαζεύουν οι άγγελοι
Ή γεμίζουν μ’ αυτή τις τσέπες τους τα παιδιά
Και την πετούν με φούρκες στα πουλιά:

Τα τελευταία, εκτός από το φως
-Που τα κάνει οδοδείχτες για τον προορισμό μας,
Τον Ουρανό-
Είναι φτιαγμένα από ηδύμολπες σονάτες του Μπετόβεν
Από καρίνες πλοίων, στους χορούς του Μπραμς

Και το σιωπηλό αλώνι κάποιων ποιημάτων.