Μην κοιτάς τις στάχτες,
κόβεται η ανάσα σου και ποιος θα μας δώσει φωνή;

Τις νύχτες που αγκαλιάζεις τα λάθη σου
να μιλάς, να μιλάς!

Κι όταν στάζουν οι καθρέφτες το βλέμμα της απελπισίας
η σιωπή σου να `ναι δυνατή!

Ένα ψέμα να `σαι μες στην αλήθεια των άλλων, είναι αβάσταχτος ο πόνος.

Κι αν βλέπεις χέρια στους τοίχους και πεταλούδες να σου ψιθυρίζουν
είμαστε εμείς,
εμείς που στέκουμε πίσω από το τζάμι στους κατακλυσμούς,
εμείς τα παιδιά σου.

Τα δάκρυα είναι καυτά και τα μάτια έχουν πολλά να δουν ακόμα,
γι’ αυτό να μιλάς, να μιλάς
κι όταν έρθει η ώρα εμείς όρθιοι θα στέκουμε στην πόρτα.

Τα μάτια σου μην τα μισείς τώρα που φεύγω
και τα χέρια σου μην τα δικάζεις
γιατί η αλήθεια είναι ελεύθερη.