Η τηλεόραση έπαιζε μια ταινία του Αρνόφσκι
με τον ήχο κολλημένο στο μηδέν
ήσουν κακή στα Ελληνικά
και δεν μπορούσες να διαβάσεις τους υπότιτλους
αναζητώντας σθεναρά ένα σωσίβιο
έβαλες το χέρι μέσα στο εσώρουχό μου
στον τοίχο απέναντι απ’ το τζάκι
φαινόταν η σκιά δυο πεταλούδων
που κατευθύνονταν προς το φωτιστικό
έκλεισα τα μάτια για να μπορώ να θυμηθώ
τους αναστεναγμούς που γέννησα
προτου μου επιβάλλεις τη μορφή τους.

Όταν η νύχτα φόρεσε
το τελευταίο φίλτρο στον φακό της
έκλεψα απ’ το αιδοίο σου την τελευταία θάλασσα
κι όσα θα ήθελα να δω χαθήκανε
σ’ ένα ποτάμι από φώτα
η αναπνοή μου κομματιάστηκε
τα χέρια μου έγιναν ιστιοφόρα γεμάτα
παράτολμους ναυτικούς
τα σώματα ήταν μια χώρα σε εμφύλιο πόλεμο
όλα τα άλλα διφορούμενα.

Εσύ προσπαθούσες να σωθείς απ’ τα φιλιά
που είχα αφήσει μέσα σου να τρέμουν
καθώς αποχωρούσα ερήμην μου
έσπρωξα στο κρεβάτι το κοχύλι με το αντίδοτο
υπομένοντας την υγρασία απ’ τα φωνήεντα που ντύθηκα
για να οπλίσω τα ρολόγια του Νταλί.

Μου έδωσες στο στόμα ένα καυτό στιγμιότυπο
τα σαγόνια ξεκόλλησαν και απομακρύνθηκαν
έμειναν να αιωρούνται κάτω απ’ τη λάμπα φθορισμού
σαν άδειος διάδρομος ψυχιατρείου.

Λίγο μετά μπήκα σε ένα αεροπλάνο
η πόλη από ψηλά έμοιαζε με τραγούδι που τελειώνει
έβγαλα από την τσέπη μου το χάρτη
μα είχες πάρει όλες τις χώρες με το μέρος σου.

Οι αποστάσεις μου επιτέθηκαν
με αποτελεσματικότητα οχιάς
και έχασα τη θέση μου στο αντίο.