α

Εσύ και τα πράγματα
μια ύλη αξεδιάλυτη
τοπίο θολό ανεξιχνίαστο
να βυθιστείς εντός του
βλέμμα και είδωλο ένα

οι ρίζες του δέντρου το στέρνο σου
γλιστράς αργά στην ενδοχώρα
εντός φωτεινού κελύφους
όλα εκεί ίδια και διαφορετικά μαζί
οι αλήθειες σου κλαδάκια του ανέμου

εκεί μεγαλώνει αργά
φλεγμαίνει
ο δικός σου κόκκινος ήλιος

στο φιλμ αποτυπώνονται
αδιόρατες αισθήσεις
αναζητάς αυτό που θα υπάρξει
επιμένεις ν’ αγνοείς το υπάρχον

β

Κινούμαι αργά
σε σπειροειδή τροχιά
εγώ ο διπλός καθρέφτης
η μία διπλή είσοδος

ψίθυροι του αιθέρα
μεταγράφονται στο σώμα μου
ο χώρος διάστικτος
απλές αρμονίες και καθαρούς χρωματισμούς
κατέρχομαι στο φαινομενικά αδρανές τοπίο

σκοτεινά ηχοχρώματα
επιστρέφουν πάνω μου
χρησμοδοτώ τη νοσταλγία
αντιστρέφω τα φαρμακερά βέλη
το εσωτερικό φως να ξημερώσει