Απόγευμα στο λούνα παρκ
με το μαλλί της γριάς στα δάχτυλα
και μ’ αγκαλιά παιχνίδια λάφυρα.

Ακολούθησα το κάλεσμά σου.
Η αίθουσα με τους κοίλους καθρέφτες ανοιχτή.
Στη Χώρα των Θαυμάτων, η Αλίκη
είχε από καιρό εγκαταλείψει τη σκηνή
κι εγώ έμεινα να με κοιτώ
προσωπογραφία του Πικασό.

Γελούσαμε στραβά και προχωρούσαμε.
Μέσα στον καθρέφτη ξαφνικά
γινόμαστε πολλοί.
Ύστερα πάλι
σε δαίδαλου σκοτάδι
μας ρουφούσε ο υδράργυρος.
Κι η έξοδος κινδύνου
μες στο στιλπνό το έρεβος,
απέμεινε επιγραφή
με γράμματα που από καιρό είχαν φθαρεί.
Εμείς όμως δε θυμόμαστε.