Αμίλητη η μητέρα καθόταν στην αυλή
πλέκοντας τη ζωή της παπαρούνες
στάχυα και τριαντάφυλλα
μα πιο πολύ ζωγράφιζε με τις κλωστές
αδύνατα πουλιά με ανοιχτές φτερούγες
και πάνω τους ο ήλιος με τις αχτίνες του
τα χαιρετούσε,
χαμόγελο φωλιάς είτε του ύπνου ανάσα
δε φάνηκε στη ζωγραφιά της
εξόν στις ανθοδέσμες του θανάτου της.

Ήχοι μ’ ακολουθούν απ’ το δοξάρι του αργαλειού
μέσα στη νύχτα

και στα λευκά σεντόνια που ύφαινε
διαβάζω διαδρομές
ονόματα σταθμών στην ούγια τους τα γεγονότα.