Νοστάλγησα να καθίσω πάνω σ’ ένα βράχο
σ’ εκείνο τ’ ακρογιάλι τ’ αγαπημένο
κει που με δυο κολοκύθες κάτω απ’ τις μασχάλες
τα πρώτα τσαλαβουτήγματα πρωτοθάρρεψα.
Νοστάλγησα το βουναλάκι, το βουτηγμένο στο λιοβασίλεμα,
κείνο το βουναλάκι π’ αγνάντιαζε ως πέρατα τ’ ορίζοντα,
και που με τα πρώτα χτυποκάρδια στα στήθη
το βασιλόπουλό μου ονειρευόμουν τ’ άπιαστο.

Νοστάλγησα τον πευκώνα τον μοσχομυρισμένο
και που πρωτόνοιωσα να με καίει η φλόγα της αγάπης
και που πρωτοχάραξε μια καρδιά μ’ ένα βέλος
κι έγραψε τα ονόματά μας η πρώτη μου αγάπη.

Νοστάλγησα το λιμανάκι του νησιού μου
το λιμανάκι εκείνο που τόσες φορές με πήρε και μ’ έφερε,
κει, που γυρνώντας απ’ τις εξετάσεις μας,
στον Ποσειδώνα τα καλαμάρια μας θυσιάσαμε.

Καημένο μου νησί μου αγαπημένο,
μ’ αγάπες, κλάματα, χαρές συνυφασμένο!
Όσο πιο μακριά σου βρίσκομαι, τόσο σε νιώθω δικό μου,
μέσα στα βάθη της καρδιάς μου ανεξίτηλα χαραγμένο!