Κάθε νέος μήνας
μια καινούργια γέννα
ο αέναος κύκλος της ζωής
ξανά και ξανά,
ένα μεγάλο ταξίδι
σε φωτεινά μονοπάτια
σε δρόμους σκοτεινούς
χαμένος μες στης πόλης τη βουή
στης εξουσίας την παράνοια
ψάχνοντας με το φανάρι σου
άνθρωπους – σαν άλλος Διογένης,
αλλά η προσπάθεια σου
μάταιη, δεν ξέρω ποιον κοροϊδεύεις,
δεν ξέρω τι παιγνίδι παίζεις,
αφού σα να ξέχασες
ότι ανθρώπους δε χρειάζεται να ψάχνεις,
άλλους δεν έχει
απ’ αυτούς που είναι δίπλα σου.

Κάθε νέος μήνας
ένας καινούργιος θάνατος
ο αέναος κύκλος της ζωής
ξανά και ξανά
μέχρι το τέλος.
Ως τότε, με αισθήματα λαθραία
και λόγια δανεικά
ποινικοποιημένες σκέψεις
και επιθυμίες
σκυφτός, με το τσιγάρο στο στόμα
στραβά, με τα χέρια
στις τσέπες
του τρύπιου επενδύτη σου
να χαϊδεύεις φθαρμένες εκδόσεις
αγαπημένων ποιητών,
στης πόλης τα βρωμικα σοκάκια
να τριγυρνάς
παρέα με τους παράνομους
με τους αδικημένους συντροφιά,
να τραγουδάτε στίχους λαϊκούς,
που κάπως τον πόνο αλαφραίνουν,
μέχρι το ξ(ημέρωμα).

Κάθε νέος μήνας
μια καινούργια γέννα
ένας ακόμα θάνατος
κι εσύ, με το όπλο στο χέρι
σαν από πάντα έτοιμος
προσμένεις το Νοέμβρη
σε μια ακόμα αναμέτρηση
γυμνός από αγάπη,
έτοιμος
το πρόσωπο σου
στον καθρέφτη
ν’ αντικρίσεις.

Φοβάμαι, είπες.