Τον καθρέφτη όπως τον κοιτάζεις έτσι θα σε κοιτάξει
έλεγε πάντα η μάνα.

Κάθε πρωί απέναντί μου καθρεφτίζεται η τσακισμένη εικόνα μου
οι χαρακιές μου, οι νεκρώσεις κι οι σχισμές που τις γνωρίζω μία μία.
Κάθε τους ρήγμα ενεργό, κάθε όρυγμα κάθε φωλιά της λύπης
κάθε ένα γδάρσιμο τη μοναξιάς κάθε χαράκωμα του πόνου.
Τρώγλες που φώλιασαν πλούσιοι έρωτες φυτά οργανικά
λημέρια που τώρα κρύβονται ξεθωριασμένες μνήμες.
Φωλιές της αγωνίας του αύριο αυθαιρεσίες κρατούντων
μέτωπο σπαρμένο φθόνο φίλων αγνωμοσύνη κοντινών
υποκρισίες και διαβολές και προδοσίες οικείων.
Μάγουλα σκαμμένα με καταφύγια μιας άλλης ιστορίας
σπηλιές μιας μαραμένης επανάστασης που έλιωσε
στα αντερείσματα των χειλιών πριν χαμογελάσουν.

Εκθέτω αφειδώς κάθε πρωί τις ρωγμές των ρυτίδων μου
και περιμένω οι ουλές να μετασχηματιστούν σε δρόμους
σε ανωφέρειες στις δημοσιές και καρετέρες του ουρανού.