Εδώ οι πέτρες έχουν το χρώμα
της πληγής
κρατούν ένα μυστήριο ακονισμένο
στο πάνω χείλι της στεριάς

δίνουν στα σάλτα τους σκουριά
κι ευγνωμοσύνη οι ποιητές
αλλόφρονες κι εχέγγυοι των ονείρων

μιλώντας με τις προσευχές
στα γερασμένα καφενεία
λεηλατούν αναίτια περιττώματα

κρατώντας ένα δειλινό
μετρούν θανάτους
υπαινίσσονται θριάμβους
νύχτες τσακισμένες στο γόνατο
πρωινά που σπέρνουν καταιγίδες
στα χαμόσπιτα και στις αυλές
των κοριτσιών πού κράτησαν το χέρι

όμως χτυπάει αγέρι το σοκάκι
μαζεύονται τα χρώματα
όπου πατήσεις αίμα.