Ώρες εγκατάλειψης, στιγμές για ποίηση
θα λέγαμε παλιά
μα έχουν τόσα ειπωθεί για μοναξιές
πώς να δακρύσει η λέξη για τις μνήμες…

Πάντως, φορτώνομαι εγώ όλες μας τις ευθύνες
σε παραδίδω άσπιλη, ακέραια στην «κοινωνία»
ξανά παρθένα, με χέρια καθαρά σαν πρώτα.

Και τα δικά μου χέρια που ξέραν μόνο ν’ αγκαλιάζουν
τώρα θα τα μάθω να βαστούν σημαίες.