Μ’ ένα λαθραίο εισιτήριο και ρούχα βρόμικα
είμαι αυτός που συνεχώς αδειάζει

Οι φόβοι τελείωσαν στο σκοτάδι

Όταν ο δήμαρχος άναβε το φανοστάτη
στεκόμουν στο μπαλκόνι κι άκουγα
κάτι περίεργα πουλιά να τραγουδάνε

Ύστερα έσβησα κι εγώ

Την ώρα που τα νύχια μεγάλωναν
ο ουρανός γινόταν ένας πίνακας
που κανείς δεν ήξερε να ζωγραφίσει

Αφήστε με κάποτε να κοιμηθώ
να υπάρξουν εκείνες οι μέρες
που τολμήσαμε να ξαφνιαστούμε

Κι όλες οι νύχτες μέσα μου
να συνεχίζουν ν’ αναζητούν
εκείνη τη γυναίκα
που κοιμήθηκε δίπλα μου

Όταν άνοιγε ξαφνικά τα μάτια της
και με κοίταγε
η μέρα ξημέρωνε
κί ήθελα να κάνω
τα πάντα
για να νικήσω
αυτόν
το φοβερό
κόσμο