Όσα τραγούδια κι αν μου γράφει η ζωή
η μελωδία του θανάτου με μαγεύει.
Πλανεύει τη βροχή των ενοχών
σπάει τους άπληστους καθρέφτες των ερώτων
αμβλύνει τις γωνίες των λαθών
χωρίζει την ψυχή απ’ τη σκιά της.
Αποδομεί τους μύθους των καιρών
απολιθώνει τις ανύποπτες ελπίδες
κλείνει τα άδηλα βιβλία των χρεών
κόβει το γόρδιο δεσμό της ουτοπίας.
Αδειάζει τα φορτία του μυαλού
ξορκίζει τα φαντάσματα της μνήμης
ανοίγει το παράθυρο στο μυστικό τοπίο
που όλοι ζωγραφίζουμε, αλλά κανείς δεν είδε.