Δόντια λειψά, χαλασμένα
κίτρινα από τον καπνό
και τον πικρό καιρό.

Μάτια με φως ελάχιστο.
Πόδια λυγισμένα σαν δέντρα
που κυνηγούν μια στάλα ήλιο
κι αποκάμαν.

Κι η καρδιά κι οι αρτηρίες
στο βρωμικο αίμα πια παραδομένες
και στις σκοτούρες των γιατρών.

Όλα ερείπια και ετοιμόρροπα.

Τα δόντια, εντούτοις, έγιναν χρυσά
άλλα με σμάλτα ή πορσελάνη άλλα.

Τα μάτια απόκτησαν βολβούς
καινούργιους και γυαλιά να μεγεθύνουν
τις εικόνες.

Τα πόδια μηχανάκια και μοτέρ
ρόδες, φτερά αλουμινένια
κι οι καρδιές βαλβίδες
από γουρούνια, πλαστικές
ή κι από μέταλλο ακριβό.

Μόνο που δεν είμαστε πια αυτοί.
Δεν ξέρω τι είμαστε κι αν είμαστε.
Ο Θεός θα ξέρει.

Συγχώρεσε μας, πατέρα,
αν σε κουράσαμε πολύ.

Όμως κι εμείς
κουραστήκαμε από σένα.