Το δοχείο γεμάτο ζωή
διασχίζει αχανείς πολιτείες
και με σώζει, ποτέ δεν αγάπησα όχημα όσο
το λεωφορείο που με απάγει
από εσάς, κι από εκείνη

Ποιο ίχνος μου ανήκει σε κουτί ανοιχτό
χθες με μάτια καμένα
πείτε μου, τι ζητούσατε από μένα

Η πρώτη σταγόνα είναι δική μου
η πρώτη
αίμα βελούδινο
θα σας τη στείλω σ’ ένα φάκελο, τι λέτε

Η δεύτερη είναι αίμα πρόσφυγα
η τρίτη ανανεώνει ένα ταξίδι από βωμό σε βωμό
κι ύστερα δε θα πάψει να κυλά για επτά μέρες
Αλλά κανείς δε μου εγγυάται κιόλας πως θα πάψει

Βάφω τα μαλλιά μου κόκκινα για την κηδεία
και φορώ τα κόκκινα καλά μου
για μια στιγμή πέφτουν πάνω μου όλα
ανελκυστήρες, βιβλία απ’ τα ράφια λόγω δονήσεων και τα κακά
λόγια που είχα πει για σας
ταυρομάχοι σε αρένες και καρχαρίες στις θάλασσες
στάζω αίμα, όσο κι αν πλένομαι
Σας αγαπάω κύριε, δώστε μου μια ευκαιρία

Αγαπημένο όχημα
Πόσες φορές με χτύπησες και μ’ άφησες αβοήθητη στο δρόμο
με νεκρώσιμη αγάπη
νεκρικό φιλί

Θέλω μόνο να θυμάστε κάτι από μένα στα γεράματά σας
επανάσταση δεν είναι η βωμολοχία
κι όπως εκφράζεστε εγώ δε σας βρίσκω ιν
επανάσταση είναι η ευγένεια
όπως την εντοπίζετε στα μάτια μου
όπως την αφουγκράζεστε στις τονικότητες των λέξεών μου
Μη με ξεχάσετε κύριε
Τουλάχιστον στη μνήμη σας
δώστε μου μια ευκαιρία