Αποκαμωμένο
από την έναστρη περιπολία του,
ξαρμάτωσε τ’ αστραφτερά σπαθιά του
και χτύπησε νυχτιάτικα την πόρτα μου.
Το όνειρο!

Στο φέγγος της σκέψης μου
να μην του ανοίξω
και να φανεί ότι λείπω
έσβησα τα φώτα.

Προφανώς,
κατέστρωσε της ασάφειάς του τα σχέδια.
Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσω
των αντιστάσεών μου τη χαλαρότητα
-ώστε να του κάνουν τη χάρη-
και να ολισθήσουν στης στημένης
ονειροπαγίδας του τη θέση;

Πιάστηκα στα δίχτυα της γοητείας του!
Και με το φέγγος μόνο των ημερών μου
να φωτίζει τα σκοτάδια μας,
με τράβηξε στην αγκαλιά του
και κοιμήθηκα μαζί του,
Εγώ,
ένας αδύναμος Άνθρωπος!