Στο σημείο που τέμνει την επαφή
της φυσικής μου ύπαρξης
με τον φυσικό κόσμο, μια πτήση
-έχοντας τον οδηγό του βιολογικού οχήματος
πιο κοντά στ’ αστέρια απ’ τις οδηγίες
που έλαβα για τέτοια διαδρομή- εκκίνησα

Ειδήσεις απ’ τον έξω κόσμο
χωρίς ηλεκτρομαγνητικά κύματα-
τα περιστέρια βουβά χωρίς φακέλους
Οπτικής χοάνης διάσελο
η δίοδος πρόσληψης των πληροφοριών
πάγια άφηνε την πεποίθηση πως πορεύομαι
σε ψιμύθια επίστρωσης ονείρου

Να όμως που το ένα φτερό πληγώνεται
πιάνει να τρέμει, τραντάζει το πέταγμα
χωλαίνει στρεβλή η πτήση -το σφύριγμα του αέρα
ασυνήθιστο— γιακάς που ραπίζει
μεταμεσονύκτιο διαβάτη στο ξεροβόρι
Δε γλιστράει ρευστά και ανεμπόδιστα ο κορμός
το σώμα υποφέρει της έμβιας πτήσης
καρδιά με ανεπάρκεια βαλβίδας
Προβλέπουν οι νοητικές διαδικασίες —
αισθάνονται το επερχόμενο τέλος

Και τότε από μηχανής θεός προβάλλει
το γερό φτερό με πιο μεγάλο τόνο να τεντώνει
το διαγώνιο σύνδεσμο που συνδέει
την άρθρωση με το πολύτιμο φορτίο
που μεταφέρει έννοιες
συναισθηματική νοημοσύνη
οντότητα γνώσης — διακαή πόθο
αυτή να μην είναι η τελευταία πτήση
σε παρανάλωμα πτώσης να μην τραπεί
ουσία που κάθε στιγμή δύναται
να μετασχηματιστεί σε υπερούσια
ανωτερότητας συγκρινόμενη
με τον άμαχο εαυτό

Κι απρόσμενα αποδίδει η υπέρβαση
Δε χρειάζεται άνωσης προσπάθεια,
δύναμη φυσική η μετουσίωση·
ανέξοδης κίνησης γλίστρημα ανέμου
η πορεία της, στην αυτοδιάθετη διάσταση περνά

Και το μονόπτερο πέταγμα γίνεται στρόβιλος
που καίει αντιύλη προθέσεων
και μετατρέπεται σε ενσάρκωση εμπιστοσύνης

* * * * * * * *

Κατέβασμα roller coaster –
απηνής μιας ενδόμυχης θλίψης