Σὰν συμμαζευτοῦν τὰ σύννεφα,

νὰ τοὺς ἀνοίξουμε μιὰ τρῦπα

νὰ πέσουν οἱ κεραυνοὶ

πρὶν ζωντανέψουν.

Νὰ τοὺς γραπώσουμε μὲ τὰ μάτια –

νὰ δοῦμε λίγο παραπέρα.

Ἅ! Τι βάλσαμο!..

Πόσο μαλάκωσαν τὰ μάτια,

πόσα καλοκαίρια βλέπουμε

ἐνῶ κοπανιοῦνται ἔξω χειμῶνες;

Νὰ κρατήσει κι ἄλλο ἡ μαγεία αὐτή!..

Νὰ τὴν κρατήσουμε κι ἄλλο τὴ μαγεία αὐτὴ,

σ’ ἕναν κῆπο νὰ τὴ φροντίζουμε,

ν΄ἀνθίσει…