Τov πατέρα.
Δεν τον πρόλαβα.
Είναι το ταξίδι.
Τα σύνορα.
Τα μονοπάτια που δεν έγιναν δρόμοι.
'Αργησα.

Με ζήτησε πάντως
μες στην κρυάδα του τέλους
γι’ αυτό κατάλαβα
πως στα χείλη του είχε μείνει
κάτι απ’ την απουσία μου.

Κι έτσι για μια μόνο στιγμή
έλυωσα τον πάγο του θανάτου
που τον στόλιζε.
Κι ας μην τον πρόλαβα.

Ήθελε να μου πει
να μιλήσει και δεν πρόλαβε.
Δεν προλάβαμε.
Κι εγώ κι εκείνος.

Μα είπε:

«Το κουτί με τον καπνό
να το πάρει ο Λουάν
ξέρει αυτός...»

Ήξερα πως το κουτί αυτό
ήταν το αγαπημένο του ενθύμιο.
Μνήμη απ’ τον πατέρα του.

«Ξέρει αυτός...»
Ναι, πατέρα. Ξέρω.