Στο δωμάτιο του ονειρεμένου χρόνου
οι επιθυμίες έχουν γίνει μνήμες

τις νύχτες η μικρή ακροπατεί σκαλίζει τετράδια παλιά
φωτογραφίες λησμονημένα σημειώματα
κυνηγά τις σκιές αφουγκράζεται τους ήχους
φτιάχνει ήρωες επινοεί το πεπρωμένο τους
βάζει τρικλοποδιές στις αποφάσεις μου
διαβρώνει τα σχέδια της μέρας

αποσυνδέοντας τον χρόνο
με τους δικούς της δαίμονες
παίζουμε κρυφτό
απαιτεί να κινούμαι στο ρυθμό της
απεχθάνεται τις αλλαγές
τρέμει τη μεταμόρφωση
τα μεσημέρια κρύβει το ρολόι κι αναπαύεται
δεν ξέρει πώς να μεγαλώσει

σήμερα − της λέω −
θα φορέσω το λευκό μου φόρεμα
να περπατήσουμε στην πόλη
στους στεναγμούς τα γέλια των ανθρώπων
άδοξοι θεατές των ναυαγίων του ουρανού
στο φωτεινό διάδρομο του κήπου
να ψιθυρίσουμε τα μυστικά μας
με πίστη βαθιά στο ανεκπλήρωτο

μετά θα φύγω
ν’ αναζητήσω στα τρίστρατα
τη δική μου μοίρα

εσύ ξέρεις πού θα με βρεις.