Το σπίτι στο χωριό
σαν φωλιά άδεια μοιάζει
-λείπει η μάνα.

Κλαίω, φωνάζω - δεν απαντάει.
Κι η φωνή να αντιλαλεί
στα δωμάτια τα άδεια.

Σπιτάκι μου
που τα θεμέλια σου καλά γνωρίζω
όπως και τα σπασμένα
κεραμίδια στη στέγη.
Που ξέρεις τις ρίζες μου τόσο καλά
και τα χαλασμένα πια δόντια μου.

Γιατί μου θύμωσες; Γιατί;
Δε σου το `παν άραγε
πως περπατάω με τα ίδια βήματα
που έμαθα κοντά σου;