Στην είσοδο της Μεγάλης Εβδομάδας ανακαλύπτει την έξοδο.
Λεπτοί ήχοι προειδοποιούν την άφιξή του.
Το σώμα του γυρεύει το σώμα της, να αλώσει τους φόβους
να απαλύνει τις αδυναμίες.
Κάθεται κατάχαμα έχοντας δίπλα της μια κούπα με νερό.
Ξεπλένει με κινήσεις αργές, πρώτα τα χέρια της,
ένα-ένα τα πλήκτρα του λαιμού, το σούρουπο από το πρόσωπό της.
Ύστερα παίρνει το ένα μετά το άλλο τα πόδια του,
χαϊδεύει τις φλέβες, το σκληρό δέρμα, τις πατούσες.
Η πνοή του επιπλέει στο νερό και απλώνει σαν δέηση
σ’ όλο της το σώμα.
Κάθε χρόνο η ίδια στάση.
Κάθε χρόνο οι ίδιες κινήσεις, ανάμεσα στα χέρια και τα μάτια.

Το πέρασμά του αιχμαλώτισε αιώνια τις νύχτες της
ελευθερώνοντας πού και πού μια θυελλώδη αναμονή.