Σκάρωσ’ ο νους μαύρο σκαρί πειρατικό
μ’ ένα ρεσάλτο τον χρόνο να κουρσέψει.
Οι αναμνήσεις – τρέχουν – τσούρμο τρομερό
τον καπετάνιο τον έχουνε διαλέξει.

Πρόσω – φωνάζει το μυαλό – ολοταχώς
το τσούρμο φοβισμένο είναι, λέει κράτει.
Ανίκητο του φεγγαριού το φως
χαράζει ουλές βαθιές πάνω στο χάρτη.

Πάνω στο κύμα δες, χορεύει το σκαρί.
Βγάζει τη γλώσσα του και κοροϊδεύει ο χρόνος.
Είναι η πορεία ατσάλινη γραμμή.
Πλέει στην άβυσσο ο νους σαν μένει μόνος.