Τόσες διαύγειες φύτρωναν κάποτε στις ρώγες
της κοιλιάς
υλοτομώντας τις μελαγχολίες του αφαλού
και τις σκιές στο χαμηλό
που σε κατάτρωγαν φθείροντας τη γέννα
Έδωσες, όμως, σφραγισμένο σώμα και σπασμένο μάτι
που μέτραγε με ακρίβεια τα χώματα
Έλυσες και τα ρούχα ως τον αστράγαλο
Έχε το νου, οι λαίμαργες των πηγαδιών ot πέτρες
με την ωορρηξία αναρριχώνται και το βάρος της
Τη μνήμη και την υγρασία της φοβάσαι
Και φεύγεις κολυμπώντας στη σιωπή
Ωστόσο δεν μπορείς ν’ απαλλαγείς τελείως
από το διάνυσμα που έχει η υγρασία
Φοβάσαι να τα πεις μαζί του
Σαν τότε που ταξίδευες τις έρημους ως σμήνος
Μπορεί να μπει παντού σαν άνθρωπος
με χέρια
με κουπιά
με στόμα
Κι οι άνθρωποι σε γδύνουν αναίδεια στις λεπτομέρειες