Oνειρευόταν να γίνει γιατρός,

να εργαστεί σε νοσοκομείο του Εδιμβούργου,

ή αν ναυαγούσε η προσπάθεια

να μπαρκάρει στο πρώτο “Ιndiaman”* που θα ‘βρισκε

και μες στο πλοίο να προσφέρει τις ιατρικές του υπηρεσίες.

Εγκατέλειψε γρήγορα ωστόσο αυτά τα σχέδια

(εξάλλου δεν αγαπούσε πολύ τη θάλασσα)

κι αποφάσισε να δοκιμάσει αλλού την τύχη του:

Σκέφτηκε να γίνει θεατρικός συγγραφέας

(έβλεπε ήδη τ’ όνομά του να δεσπόζει στην Drury Lane),

ή καλύτερα επιφανής δημοσιογράφος,

να γράφει πύρινα άρθρα στο London Μagazine,

για την ακατάβλητη δύναμη της Poesy».

Κάποια στιγμή του πέρασε κι απ’ τον νου

να εγκαταλείψει το ψυχρό αφιλόξενο νησί

και να διεκδικήσει, όπως ο φίλος του ο Μπάυρον,

τη δόξα σε άλλο πεδίο, πιο λαμπρό-

να πολεμήσει με τον Μπολιβάρ στις άγριες ζούγκλες της Βολιβίας·

ο συμβολαιογράφος της οικογένειας όμως τον συμβούλευσε

ν’ αφήσει κατά μέρος τα αφελή αυτά ανόητα όνειρα

και να επιλέξει ένα επάγγελμα ασφαλές και κερδοφόρο:

εκείνο του καπελά.



Στο μεταξύ έγραφε, έγραφε νυχθημερόν,

αμφιβάλλοντας όμως ως το τέλος για την αξία της ποίησής του.

Πίστευε πως μετά θάνατον θα ξεχαστεί,

δεν θα συγκαταλέγεται «μεταξύ των Άγγλων ποιητών»,

πως τ’ όνομά του θα είναι γραμμένο στο νερό.



Όμως το νερό αποδείχθηκε πέτρα

και το τραγούδι του αηδονιού του

πιο μελωδικό, πιο ανθεκτικό

απ’ όσα είχαν συνθέσει οι «δαφνοστεφείς» φίλοι του.



Τον σκέφτεσαι

στο μικρό διαμέρισμα της Piazza di Spagna,

πεσμένο στα χέρια του αγαπημένου του Σέβερν

να ψιθυρίζει με δυσκολία

και με το μαντίλι στο στόμα:

” Lift me up for I am dying-

I shall die easy-

don’ t be frightened-

thank God it has come”.



Στο τελευταίο ποίημα

γραμμένο λίγες μέρες πριν από το μοιραίο

(ημιτελές κι αυτό όπως ο Υπερίων),

απειλεί τον μελλοντικό αναγνώστη

πως μέσα από τον τάφο

το παγερό του χέρι θα τον στοιχειώνει,

αν δεν προσφέρει το αίμα της δικής του καρδιάς

για να το ζωντανέψει πάλι.



Και ιδού που τώρα σου χαμογελάει με νόημα,

σαν να λέει: «Ωραίο το ποίημα που μόλις ολοκλήρωσες,

όμως έβαλα κι εγώ το χέρι μου».