Με λυτά τα μαλιά
σε μια πόλη παλιά τριγυρνάω.
Με φουστάνι μακρύ
και σανδάλια, χλωμή, περπατάω.

Ο αέρας ψυχρός,
αα χειμώνας καιρός με χτυπάει.
Μα η ύπαρξή μου ζεστή
δεν τον νοιώθει στιγμή να φυσάει.

Τη σκιά μου ζητώ,
το φθαρτό μου εαυτό αναζητάω,
να του πω ότι ζω,
είμαι ακόμα εδώ, καρτεράω.

Ξάφνου, νάτη, εκεί
στο παγκάκι, σκυφτή, με κοιτάζει.
Με τα μάτια κλειστά
και τα χείλη βουβά, μα τρομάζει.

Πλησιάζω αργά
και το χέρι δειλά ακουμπάω
στα σφιχτά της μαλλιά,
της τα λύνω απαλά, τη φιλάω

"Μη φοβάσαι μικρή
η ζεστή σου ψυχή δεν κρυώνει.
Μεσ'την πόλη αυτή, που είναι τόσο ψυχρή,
μόνο η σάρκα πονάει και ματώνει"

Με κοιτάζει ξανά
με τα μάτια ανοιχτά, που γυρνάω.
Σε μια πόλη παλιά
με λυτά τα μαλλιά, προχωράω...