Ανοίγω μια πύλη στου νου μου τον τοίχο
φιλτράρω έναν ήχο στο πρώτο ποτό,
στους πάγους διαβάζω τον δεύτερο στίχο
να έρθω κοντά σου ξανά προσπαθώ.

Ακούω ένα φίλο να παίζει κιθάρα
ποια αρχαία κατάρα τ’ αυτί μου δικάζει
και ότι κι αν παίζει εσένα φωνάζει.

Βροχή μες στο κέντρο δεν βγαίνει το μέτρο
σκοτάδι με πόνο το μόνο μου δώρο.
Καπνοί στον αέρα και κόκκινα μάτια
υγρά σκαλοπάτια που πάνω γλιστράω,
να γίνω κομμάτια.

Χορεύω σε δίνη ζαλίζομαι πάλι
θαμπώνει το τζάμι στο γυάλινο βράδυ,
στους δρόμους απλώνω ακόμα δυο στίχους
μακριά σου να φύγω παλεύω καιρό.

Ακούω ένα φίλο να παίζει κιθάρα
ποια αρχαία κατάρα τ’ αυτί μου δικάζει
και ότι κι αν παίζει εσένα φωνάζει.

Βροχή μες στο κέντρο δεν βγαίνει το μέτρο
σκοτάδι με πόνο το μόνο μου δώρο.
Καπνοί στον αέρα και κόκκινα μάτια
υγρά σκαλοπάτια που πάνω γλιστράω,
να γίνω κομμάτια.