Όχι
στην έξαψη της φλόγας
ή την παραφορά της ομορφιάς
αλλά-

Ανάμεσα σε θάνατο και θάνατο
τί ήταν αυτό που έφεγγε πικρό
και που πικρό
κρατήθηκε στο μάτι που κοιτάζει
η ακατάσχετη αιμάτωση
από ένα μπλε μοναδικό.

Θέλω να αισθανθείς αυτό το μπλε
χρώμα της άρνησης και της απόλυτης αφοσίωσης
και τίποτα άλλο
πώς έζησε μέσα μου όλη αυτή τη νύχτα
τη σκληρή αγωνία
για τίποτα άλλο έξω από αυτό
και πώς μεγάλωνε σκορπίζοντας μέσα μου
φτιάχνοντας μέσα μου ακέραια τη λέξη.

Θέλω να αισθανθείς αυτό το μπλε
χρώμα της μοναξιάς και της αβεβαιότητας
και τίποτα άλλο
ενώ ο αέρας και η γη φλογίζονται
σε μια αγοραία έξαψη της τύχης
ένας στροβιλισμός μες στην ερεθισμένη ατμόσφαιρα
που δεν την κατοικεί πουθενά.
Και να πρέπει εγώ να σου το πω
να πρέπει να ονοματίσω τη συνάντηση
αφού αυτή τη νύχτα ένα χρώμα
κι εκείνο το κάτι το αιώνιο
που οριστικά έχουμε χάσει μέσα του-

Αδύνατο να το ακούω άλλο.

Η γλώσσα μας απομακρύνει αμετάκλητα από ό,τι είμαστε
και κάθε λέξη είναι ένας άλλος τόπος
κάτι που μετατοπίζεται
εύγλωττο και βλοσυρό σ' αυτό
πιο ακέραια
πιο τυφλά από το μάτι.

Και πουθενά μέσα στα πράγματα γαλήνη δεν υπάρχει.

Και πουθενά μέσα στα χρώματα αυτό το μπλε.

Και τίποτε δε σώζεται ονοματίζοντάς το
ούτε καν αυτές οι λέξεις
που σου τις λέω –απόψε-
παράξενα συγκινημένος
παρασυρμένος από αυτό
και πως μεγάλωνε
μια τρυφερή σπάταλη δύναμη
σκορπίζοντας μέσα μου

και

τίποτε δε θα σου έδιναν αυτές οι λέξεις
πέρα απ' την καθαρή ενατένιση ενός χρώματος.
Και τίποτε δε θα σου έδιναν αυτές οι λέξεις
πέρα από τον απρόβλεπτο ορίζοντα
που είναι η άρνησή μας να πιστέψουμε
ότι κάποτε μας διέψευσαν.

Και σαν να μην ήτανε ποτέ αυτές οι λέξεις.

Και σαν να μην ήτανε ποτέ αυτό το μπλε.