Βλέπεις πως μόνο οι σκιές μετακινούνται από τα σύννεφα
το αδύναμο γουργούρισμα του ποταμού
κάτω απ’ την πορφυρή τους σάρκα
και τον άνεμο
πως ξαφνικά σταμάτησε μετέωρος-

Πήγαμε πολύ μαζί.
Είμαστε πολύ μαζί.
Πολύ μόνοι
για να φοβόμαστε τη μοναξιά ή τη σιωπή.

Και είναι κάτι τέτοιες νύχτες
αμήχανα διάφανες
αμήχανα επιτακτικές
που και η παραμικρή μας προσευχή
ακούγεται από τους αγγέλους
που ένας άγγελος ξαφνικά διορθώνει για μας τα νοήματα
τις χρυσές νότες της ευτυχίας
φλογίζοντας εκτυφλωτικός μέσα στο αίμα μας
τα αριστουργήματά μας περίεργα άχρηστα
και μία άλλη γλώσσα να εγκαθιδρύεται με εμπιστοσύνη μέσα μας.