Ανοίγω τα παράθυρα της φωτογραφίας

ν' αεριστεί. Έμεινε καιρό κλεισμένη

όπως πολλά εξοχικά παρελθόντα.


Είσαι στο μπαλκόνι. Με την καλή παλιά σου

στάση· όρθιος· φοράς την έγχρωμη επίγεια

εφαρμοστή στολή των επιπέδων: μια κεραμιδένια

στέγη το φουσκωτό μπουφάν του πεύκου,

μπαλωμένο μ' ενδιάμεση θάλασσα

στα μέρη που σκίστηκαν τα κλαδιά

παίζοντας με δυνατούς ανέμους.

Είναι σε παλίρροια τα περιβόλια

Έχουν ανέβει ως τα τηλεγραφόξυλα

και κρέμονται λεμόνια στα καλώδια

άγουρα εορταστικά γλομπάκια.


Κάνεις υποστολή ηλίου.

Ανεβάζεις την τέντα συνθλίβοντας

πάνινα λουλούδια. Ανυπόμονος περιστρέφεις

την κίνηση σα να 'ναι ο ίσκιος το δυσεύρετο.


Ως εδώ λογικά συμπεριφέρεται ή φωτογραφία.

Ώσπου εμφανίζομαι εγώ, παρανοϊκά νεόφερτη

στην εικόνα σαν με πλαστικήν αφαίρεση.


Ενώ ήμουν μαζί σου εξ αρχής

κοινοκτήμων της παλίρροιας και των περιβολιών

λίγο πιο πίσω από σένα καθισμένη

σ' ένα πολύ αναπαυτικό pliant μειδίαμα μου

μοιάζει τώρα

σαν μόλις να προστέθηκα στη φωτογραφία.

Με σημερινό το πρόσωπο μου, μαύρο βλέμμα

μακρύ σέρνεται ή ουρά του χάμω στο μπαλκόνι

λες πώς κάλεσε εμένα το επίσημο σκοτάδι.

Τείνομαι άπνους σα να θέλω

να σε απομακρύνω από την τέντα

μη σου πέσει κι άλλο

νταμάρι ίσκιου απάνω σου.

Αρκετά ανήλιος έγινες.


Πώς ενημερώθηκε ή φωτογραφία.

Χρόνος αληθινός σε χρόνο χάρτινο πώς μπήκε.

Με ποιαν οικειότητα ή οδύνη

μίλησε στην απάθεια των αψύχων.

Άραγε τι βαθύτερο να είναι αυτά τα άψυχα.

Μήπως τίποτα ζωές προηγούμενες εμψύχων

πού με την πρώτη επώδυνη ευκαιρία

υποτροπιάζουν;