Έσπασα μέσα μου
δυο ποτήρια κρασί,
και τρεις κούπες τσάι,
μα δεν έκοψα το ψωμί
με το μαχαίρι
που πισώπλατα
κάρφωσα τη λογική μου,
το βράδυ που ξέφυγε
η ανάσα μου
απ’ το μετέωρο γιατί,
όταν αράχνη έγινε
και παγίδευσε
χώματα και χρώματα
που η ζωή γεννάει
και τυραννάει
καταραμένες ώρες
έμπνευσης και θανάτου.