Η μουσική

χτυπά αλύπητα

τη σκέψη μου,

με νότες μελαγχολίας,

μα η ψυχή μου θέλει

όσο ποτέ άλλοτε

να χορέψει

με τα φωνήεντα

του «Άξιον Εστί».

Τι θέλεις από μένα

γλυκιά εμμονή του χθες;

Άσε το πρώτο σκαλί

της απορίας

και φτάσε μ’ ένα τώρα

στην κορφή της λύτρωσης.

Το μέλλον πλησιάζει,

όσο κι αν με δένεις

μακριά του.

Χαράζει

στο μάρμαρο της νιότης

με στάλες κόκκινου κρασιού,

τα «σ’ αγαπώ» της άνοιξης.

Χαράζει

στο γυαλί της μοναξιάς

με μολύβια πράσινα,

τα χίλια χρώματα του δεν,

που θέλω ν’ αγκαλιάσω.