Η νύχτα με γέλασε

σαν θέλησα τ’ άστρα να κλέψω.

Κι απλώθηκε η ελπίδα

της δύναμης, της αίσθησης,

η απειλή της νίκης.

Και πάλεψα με όνειρα,

κυνηγώντας εφιάλτες

του μεσημεριού,

κυνηγώντας λόγια της χαράς

που γίνηκαν λόγχες.

Δεν θέλησα να πω

πως αντίκρισα το τέλος,

πως ξέχασα το χαμόγελο

μιας νέας αρχής.

Πληγές που δεν νιώθω

το πόσο πονούν,

κοιτώ να γεμίζουν

εμένα, εσένα.

Κι η αλήθεια της κίνησης,

η αλήθεια του φρένου,

δεν γέλασε σαν έψαλα

τη φράση ενός ύμνου.

Μιλιά, ησυχία

και σίγουρες νότες

που γίνηκαν λόγχες,

που μ’ έπνιξαν σε δάση

με λίμνες του ανέμου,

που γύρισαν μια λέξη

σαν δείκτη ρολογιού

πίσω στο χρόνο.

Ναι, η λύση με θαμπώνει

κι ελπίζω στο αδιέξοδο.

Ναι, η θύμηση με λιώνει

και νιώθω την ανάσα μου

να καίει, να με παγώνει,

λόγχη γεμάτη δάκρυα,

λόγχη γεμάτη θάρρος.

Δεν γέρασα κι ας θέλησα

να πιω το γέλιο,

δεν γέρασα ανώφελα

στην κορφή της ζήσης,

σαν μου ‘παν πως δεν έφταιγα

για τ’ αύριο του τώρα.

Κι απλώθηκε η ένταση

του άγχους, της θυσίας.

Και μίσησα τις υπερβολές,

τα λάθη, τις υποσχέσεις.

Και μίσησα κι αγάπησα

λόγχες που με πληγώνουν.