Το σπίτι-μας ξάπλωσε

Με προσκέφαλο

Το δέντρο της αυλης

Ακουμπώντας

Το γαλάζιο του ουρανου

Να μετρα τις ανάσες

Που το έκτισαν

Ξάγρυπνο απο φωνες

Που το γκρέμισαν

Στεγνο απο δάκρυα

Που το σταύρωσαν

Χωρις πόρτα πια

Με κλειστα παραθυρα

Κι ένα μπαλκόνι

Που ξεχάστηκε στο χθες