Αυτό το σπίτι είναι δικό μου και δικό μου.

Αυτό το σπίτι είναι δικό μου,
είναι δικό μου, ολόδικο μου.
Εγώ ήμουν πρώτη, εγώ το είδα,
εγώ είμ’ από πιο καλή πατρίδα.

Έχω δεμένο ένα σκυλάκι
και μια χρυσόμυγα σε βαζάκι.
Κλείνω τις κούκλες σ’ ένα πατάρι
κι έτσι κανένας δεν θα τις πάρει.

Κι όμως έτσι, χαζή, δεν θα παίζεις ούτ’ εσύ
όλα θα’ ναι δικά σου μα δεν θα’ χουν αξία.
Το σκυλί σου θα κλαίει κι η χρυσόμυγα θα λέει
το χρυσάφι είναι άχρηστο σ’ όποιον πάει από ασφυξία.

Αυτό το σπίτι είναι δικό μου
είναι δικό μου, πολύ δικό μου.
Είσαι μεγάλος, είσαι ηγέτης,
είσ’ ένας Ζευς νεφεληγερέτης.

Θα το κλειδώσω και θα το φράξω
θα βάλω κάμερες και θ’ αράξω.
Να περιμένω στον Όλυμπο μου
τον διαρρήκτη μου, τον εχθρό μου.

Θα γεράσεις λοιπόν σ’ έναν πύργο από μπετόν
όλα θα’ ναι δικά σου μα δεν θ’ αξίζουν μία.
Δε θα υπάρχει ψυχή τη χαρά να μοιραστεί
και ο συναγερμός σου θα διώξει και την ευτυχία.