Τα μεγάλα παιδιά
Δε χωράνε στα ρούχα τους
Το πολύ δε τους φτάνει
Και κανείς δε τους κάνει

Τα μεγάλα παιδιά
Που ακόμα όταν σκούρα τα βρουν
Στης μαμάς τους τα πόδια γυρνούν

Τα μεγάλα παιδιά
Μέσα στ’ άνετα σπίτια τους
Να χαζεύουν ταινίες και να τρώνε αηδίες
Να κοιμούνται ως αργά,
Το απόγευμα της Κυριακής.
Είναι ακόμα παιδιά., τι θαρρείς …

Στα τριάντα και κάτι
Στα σαράντα που φτάνουνε
Στο διπλό τους κρεβάτι
Μοναχοί το κενό να κοιτάζουν
Να ξυπνούν μ’ ένα φόβο
Τον κόσμο πως χάνουνε
Πως η καρδιά τους θα σπάσει
Όμως όχι δεν κλαίνε τώρα πια

Τα μεγάλα παιδιά
Οι αιώνιες παρέες
Οι μοιραίοι έρωτες τους
Οι σκισμένες καρδιές τους
Και ο φόβος πως πια
ν’ αγαπήσουν ξανά δεν μπορούν
Μα με πείσμα αυτά προσπαθούν

Τα μεγάλα παιδιά να περνάνε κοιτάζουν
Πίσω απ’ τα μαύρα γυαλιά τους
Τα μεγάλα όνειρα τους
Όσα χάθηκαν κι όσα βγήκαν αληθινά
Τώρα μοιάζουν χαμένα κι αυτά

Κάποτε είχαν πιστέψει
Πως θα φανούν πιο δυνατοί
Στα βιβλία μια λέξη
Είχαν βρει, που τον κόσμο εξηγούσε
Όμως πάλι όλα μείνανε
Σκοτεινά και ανεξήγητα
Κι όλοι οι δρόμοι που πήραν
Δεν έβγαζαν πουθενά

Τα μεγάλα παιδιά
Που δεν ξέρουν τι θέλουν
Που δε θέλουν να ξέρουν
Τι τους φταίει κι υποφέρουν

Τα μεγάλα παιδιά
Προσπάθησε να συγχωρείς
Είναι ακόμα παιδιά, τι θαρρείς