Χαμένος μες τις στέπες της ερήμου
Σαν του πληστόκαινου την εποχή
Αναζητείς στο βράχο με την κόψη
Το πνέυμα που θερμαίνει το κορμί

Ο κίτρινος ο δίσκος καταπίνει τη σκιά σου
Κι ακόμα να βρεις ζωντανή τροφή
Μα κοίτα εκεί η Ύαινα δεξιά σου
Εκτός από φονιάς είσαι και θήραμα μαζί

Οι πάγοι έδειξαν να λιώνουνε
Η στάθμη της θαλάσσης ανεβαίνει
Τα βόρεια πλάτη σε προσμένουνε
Μα η Μεσσόγειος στη μνήμη καρφωμένη

Χωμένος μόνιμα στους λαβυρίνθους
Λουφάζεις στου μυαλού μου τις σπηλιές
Τώρα σε ελέγχω απόλυτα μα νιώθω
Την ηχώ απ’ της ψυχής σου τις κραυγές

Ξάφνου τινάζεσαι σαλεύεις
Ρουφάς της ύπαρξής μου το εγώ
Γίνομαι αρχάνθρωπος το βλέπεις
Ξέρεις δεν πρόκειται να αντισταθώ