Πετάχτηκε ανήσυχος από το βουητό
Δεν πρόλαβε καλά καλά ο ύπνος να τον πάρει
Περνούσαν απ’ τις γρίλιες δέσμες διάφανες φωτός
Ωστόσο μες στη νύχτα αυτή δεν έβγαινε φεγγάρι

Στους δρόμους που κατέβηκε δε φάνηκε κανείς
Λες και κανείς δεν ένοιωσε κάτι να συμβαίνει
Δυο ίσκιους μόνο πρόσεξε στη μάνδρα μιας αυλής
Κι ακούει πλησιάζοντας να λένε σαστισμένοι

Να ο τελευταίος, ο τελευταίος
Να ο τελευταίος των ανθρώπων

Μπροστά τους όταν έφτασε του κόπηκε η μιλιά
Στη θέση του προσώπου τους υπήρχε μια οθόνη
Τηλεκοντρόλ για χέρια και κεραίες για αυτιά
Και αντί για αέρα εισέπνεαν αδιάκοπα μια σκόνη

Μου ‘χει σαλέψει σκέφτηκε, θα φταίει το κρασί
Γίνονται περισσότεροι, το διάβα μου έχουν κλείσει
Στο σπίτι θα γυρίσω, θα βγω μόνο το πρωί
Κι ίσως αυτός που πρωτοδώ δε θα αναφωνήσει

Να ο τελευταίος, ο τελευταίος
Να ο τελευταίος των ανθρώπων