Όρεξη να ‘χεις να γεννάς, να θάβεις
το φως που είσαι να σβήνεις και ν’ ανάβεις.
Σημαίες ν’ αφήνεις στα ύψη που ανεβαίνεις
απ’ όσα φύγαν τι θα ‘ρθει να μαθαίνεις.

Για δώδεκα ζωές να υπάρχεις
και τόσες να πεθαίνεις
όσα τα πάθη σου ξηλώνουν
απ’ την αρχή να υφαίνεις
κι όταν ο θάνατος σαρώσει
της ύπαρξης τα φώτα
να μη σου έχει φανερώσει
αλλού αν πηγαίνεις
ή εκεί που ήσουν πρώτα.

Γέλια που τρέχουν και δάκρυα σαν πέτρες
χρόνος που σπάει καιρούς και χρονομέτρες.
Φως κι ας μη πέφτει στο αίνιγμα του κόσμου
κράτα τη λύση το πρόβλημα του δως μου.

Για δώδεκα ζωές να υπάρχεις
και τόσες να πεθαίνεις
όσα τα πάθη σου ξηλώνουν
απ’ την αρχή να υφαίνεις
κι όταν ο θάνατος σαρώσει
της ύπαρξης τα φώτα
να μη σου έχει φανερώσει
αλλού αν πηγαίνεις
ή εκεί που ήσουν πρώτα.

Για δώδεκα ζωές να υπάρχεις
στις δεκατρείς χαιρέτα
ότι έχεις και δεν έχεις κάνει
κι ηθελημένα ρούχα και σώμα πέτα.