Σαν ημέρα που γεννά
Τίποτα δε χάνεται
Το πρωί να κυβερνά
Σαν πινέλο τον καμβά

Το καπέλο που φοράς
Ψάθα είναι από φωτιά
Στα νερά τα δροσερά
Δε θα βρεις τη γιατρειά

Ρούχο μου, ρούχο μου
Δε σ’ αντέχω άλλο πια
Γκρίζο χρώμα τ’ ουρανού
Ρίζα μου παλιά

Λύκος που σε τριγυρνά
Πάνω στα ίχνη σου πατά
Της βροχής η μυρωδιά
Γύρους φέρνεις στη φωτιά

Θύτης θύμα και πληγή
Μια στημένη μηχανή
Σαν αγρίμι θα βρεθείς
Στο κλουβί της ενοχής