«Διασχίζει το νεκρό καφενείο με τον αέρα του κόσμου.

Κρυστάλλινα τα μαλλιά της και τα πόδια ηλεκτρισμένα.

Μου είπε κάτι που ήταν για άλλον πριν από χρόνια-
ίσως απάντηση σε κείνον που με παρότρυνε
να μάθω πιάνο.
Τα χέρια του, άκουσα τα χέρια του παιδιού
είναι φτιαγμένα για πιάνο.

Κάπνιζε αρρώστιες και χόρτο της αγάπης.

Η φθορά ξεκολλούσε απ’ το σώμα σοβάδες.»