Ανάγκες,

τα πιο μετέωρα βήματα σου επάνω τους.

Νύχτες και μέρες αλλεπάλληλες

σε ένα συνεχές που ποτέ δεν τελειώνει.


Εσύ, όπως εσύ θέλησες.

Όπως τα βήματα όρισαν

και όπως τα κύματα μιας θάλασσας

ξεβράζουν την αλήθεια,

την δική σου αλήθεια.


Κοιλάδες και κοφτέρες κορφές

σαν συνεχές,

μέσα τους ένας κόσμος, εσύ.


Παράλληλες φωνές, παράλληλες κραυγές

θέλω και κάτοπτρα μιας κοινωνίας που σκορπίζει,

πλέγματα,

ένα να γίνονται με τα βήματα σου.


Άραγε

πως οι αναπνοές ξεπηδούν από το χάος;

Πως τα μάτια κλείνουν μπροστά του;

Πως γιατρεύονται οι πληγές;

Και πως ανοίγουν το παράθυρο και πηδούν στο κενό οι ελπίδες;


Κενό

και μια γεύση αλήθειας πικρής

σε κάθε στροφή εφήμερη

σε κάθε τέλος για κάθε αρχή.


Μοναχικός δρόμος η αλήθεια.

Μοναχικός όπως η ζωή.